Niedźwiedź i Wilk

Niedźwiedź (kontynuuje opowiadanie):

…no więc idę ja sobie przez las, jagódki zbieram, na polankę chcę wejść gdzie najładniejsze rosną… a tu ludzie na polance stoją!

Wilk:

I pogoniłeś ich?

Niedźwiedź:

A po co? Jeden taki ludź jak mnie zobaczył…

Wilk:

Człowiek.

Niedźwiedź:

Co człowiek…

Wilk:

Mówi się człowiek a nie ludź.

Niedźwiedź:

Ty mnie tu nie pouczaj! Na czym to ja… aha, no więc ten ludź, ten większy, jak mnie zobaczył to strasznie zakrzyczał, zaczął tak jakoś nieprzyjemnie pachnieć i sam zwiał, bez gonienia! Tylko zapach na polance został, ten nieprzyjemny, jakby nawóz jakiś, ale już go wiatr pewnie rozwiał bo prawie nic nie czuję.

Wilk:

A drugi?

Niedźwiedź:

A drugi… raczej druga, gdzieś w krzakach się zawieruszyła. Trzeba by ją znaleźć, bo jeszcze gdzie zabłądzi i krzywdę sobie zrobi, taka była jakaś drobniutka, chudziutka…

Wilk:

A pewnie, pewnie, znaleźć…

Niedźwiedź (spostrzega leżącą Śnieżkę):

O, jest! (podchodzi do Śnieżki, obwąchuje) I wcale brzydko nie pachnie!